กาง ๑ หมายถึง ก. ถ่างออก เช่น กางขา, คลี่ เช่น กางปีก, เหยียดออกไปเช่น กางแขน, ขึงออกไป เช่น กางใบ กางมุ้ง, แบะออกเช่น กางหนังสือ. ว. ที่ถ่างออก คลี่ออก เหยียดออก ขึงออกหรือ แบะออก เช่น หูกาง ท้องกาง.
(โบ) น. เครื่องมือสำหรับเขียนวงกลม ส่วนโค้งของวงกลมหรือกะระยะ ทำด้วยโลหะ มี ๒ ขา ปลายข้างหนึ่งแหลมปลายอีกข้างหนึ่งมีดินสอเป็นต้น อีกแบบหนึ่งมีปลายแหลมทั้ง ๒ ข้าง แบบหลังนี้ใช้สำหรับเขียนบนโลหะก็ได้, วงเวียนหรือ กงเวียน ก็ว่า; การหมุนเวียนชนิดหนึ่ง เช่น แล้วจับเท้าทั้งสองหันเวียนไปดั่งบุคคลทํากางเวียน. (กฎหมายเก่า).
(ถิ่น-พายัพ) น. ต้นคาง. (ดู คาง ๒).
(ถิ่น-พายัพ) น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Acrocarpus fraxinifoliusWight et Arn.ในวงศ์ Leguminosae มีฝักแบน ๆ, ขางแดงหรือ แดงน้ำ ก็เรียก.
น. ส่วนแข็งที่ประกอบเป็นโครงร่างของปลา โดยปรกติหมายเอาชิ้นที่แหลมเล็ก ๆ.
น. ชื่อปลาน้ำจืดชนิด Channa gachua ในวงศ์ Channidaeคล้ายปลาช่อนหรือปลากระสงซึ่งเป็นปลาสกุลเดียวกันเว้นแต่ปลาก้างนั้นเกล็ดข้างตัวมีราว ๔๑-๔๕ เกล็ดขอบครีบต่าง ๆ เป็นสีส้ม, ขี้ก้าง ก็เรียก.
(กลอน) ก. กั้ง, กั้น, ขวาง, เช่น สองท้าวยินสองสายใจจักก้างกลใด บดีบันโดยดังถวิล. (สรรพสิทธิ์).
น. ผู้ขัดขวางมิให้ทําการได้สะดวก, ผู้ขัดขวางให้ผู้อื่นเสียประโยชน์.